Dankzij het gedreven optreden van Phia Berghout en financiële hulp van overheid en enthousiaste donateurs kon in 1963 het buitengoed Queekhoven aan de Vecht bij Breukelen worden aangekocht. Van die datum af beschikte Nederland over een kunsthaven ‘par excellence’ waar honderden gastdocenten van internationale allure en duizenden cursisten uit alle uithoeken der aarde voor kortere of langere tijd bivakkeerden.
Bijna twintig jaar heeft de stichting haar onderkomen in Queekhoven gehad, twintig vruchtbare jaren waarin met ruimhartige overheidssubsidie een schier eindeloze reeks van meesterklassen – toen een nouveauté – werd gegeven. Naast harpweken, vioolcursussen, masterclasses liedbegeleiding, was er al vroeg aandacht voor pionierswerk op het gebied van de historische muziekpraktijk. Daarnaast werd ook onderzoek gedaan op het terrein van muziek uit andere, vaak oudere culturen. De Musicultura-weken onder artistieke verantwoordelijkheid van componist Ton de Leeuw waren in die zin initiërend en uniek.
Met een terugtredende overheid in de magere jaren tachtig kwam het voortbestaan van de stichting in haar toenmalige vorm op de tocht te staan. Fusie met andere, eveneens in de muzieksector opererende stichtingen werd overwogen, maar uiteindelijk niet wenselijk geacht. In 1983 zagen directie en bestuur zich gedwongen Huize Queekhoven af te stoten. Wat restte was een bestuur en een bescheiden kapitaal. Dat laatste werd belegd en het bestuur beraadde zich op een andere toekomst. De oude stichtingsdoelstellingen waren aan herziening toe, een nieuwe koers werd uitgezet.